Diagnoza neurologopedyczna miofunkcjonalna z oceną wędzidełka
Diagnoza miofunkcjonalna jest wstępem do podjęcia terapii neurologopedycznej. Polega na ocenie napięcia, budowy i funkcjonowania mięśni twarzoczaszki, w celu wykrycia ewentualnych zaburzeń. Celem diagnozy jest wykrycie nieprawidłowości w funkcjonowaniu mięśni twarzy, jamy ustnej i gardła, które mogą prowadzić do zaburzeń artykulacji, ale też oddychania, połykania i żucia, oraz wielu innych problemów np. ze stawami skroniowo-żuchwowymi.
Wskazania do diagnozy - kiedy ją wykonać?
Opanowanie mowy jest niezwykle trudnym procesem i wymaga nie tylko rozwiniętych funkcji intelektualnych, ale również sprawnego aparatu mowy.
Na różnych etapach rozwoju mogą pojawić się bardziej lub mniej uciążliwe przejściowe trudności w tym obszarze. W niektórych przypadkach, szczególnie, gdy problemy trwają przez co najmniej kilka tygodni, warto jednak skonsultować się z neurologopedą.
Diagnoza miofunkcjonalna, przeprowadzana przez neurologopedę dziecięcego, koncentruje się na badaniu mięśni twarzoczaszki, które są niezbędne do prawidłowego oddychania, połykania, żucia oraz mówienia. Doświadczony specjalista weźmie pod uwagę również nieprawidłowości z zakresu całego układu mięśniowego dziecka czy nieprawidłowej postawy.
W szczególności, wskazaniem do przeprowadzenia takiej diagnozy są poniższe sytuacje:
- Nieprawidłowości w funkcjach oralno-motorycznych – trudności z prawidłowym połykaniem, nadmierne ślinienie się, problemy z żuciem czy nieprawidłowe ustawienie języka w spoczynku;
- Zaburzenia oddychania przez usta – jeśli dziecko, oddycha przez usta zamiast nosem, co może prowadzić do problemów zdrowotnych i rozwojowych, w tym do zaburzeń snu;
- Nieprawidłowości zgryzu – otwarty zgryz, zgryz krzyżowy czy zgryz głęboki mogą być wynikiem nieprawidłowej funkcji mięśni twarzy i jamy ustnej;
- Problemy ortodontyczne – diagnoza miofunkcjonalna jest często wykorzystywana przed rozpoczęciem leczenia ortodontycznego, aby zidentyfikować i skorygować funkcje mięśniowe, które mogą wpływać na skuteczność leczenia i stabilność wyników;
- Zaburzenia mowy i artykulacji – problemy z artykulacją dźwięków, które mogą wynikać z nieprawidłowej pracy mięśni odpowiedzialnych za mówienie;
- Problemy z wędzidełkiem języka – neurologopeda jest w stanie ocenić, czy konstrukcja wędzidełka nie ogranicza rozwoju mowy.
Diagnoza miofunkcjonalna jest szczególnie ważna, gdyż pozwala na wczesne wykrycie i leczenie funkcjonalnych zaburzeń, co może zapobiec dalszym komplikacjom i ułatwić skuteczne leczenie logopedyczne czy ortodontyczne.
Jak przebiega i ile trwa diagnoza neurologopedyczna miofunkcjonalna?
oraz inne informacje praktyczne
Diagnoza składa się z 2 spotkań.
1.
Wywiad z rodzicami / opiekunami
Pierwsze z nich to konsultacja przeprowadzana przez neurologopedę z rodzicami. W trakcie tej rozmowy zbierzemy informacje o mowie dziecka i przebiegu dotychczasowego rozwoju
Uwaga! Jeśli konsultacja z naszym neurologopedą, odbyła się już wcześniej, nie później niż przed trzema miesiącami, spotkanie wstępne i powtórny wywiad nie będą potrzebne, bo mamy już wszystkie kluczowe informacje.
2.
Obserwacja i badanie dziecka
W trakcie tego spotkania będziemy obserwować dziecko w sytuacji związanej z jedzeniem, połykaniem mówieniem. Nasz specjalista będzie również – z poszanowaniem komfortu dziecka, badał funkcje i budowę obszaru ustno-twarzowego.
Specjalistka będzie oceniać między innymi:
- napięcie i dystrybucję napięcia mieśniowego w obszarze orofacjalnym, np. poyzcję spoczynkową języka;
- prawidłową pracę narządów uczestniczących w akcie gryzienia, żucia i połykania pokarmu;
- sposób połykania, pozycję spoczynkową języka, zamknięcie ust, postawę i symetrię ciała, koordynację oko-ręka, kontakt wzrokowy;
- występowanie seplenienia i innych zaburzeń artykulacyjnych;
- oddychanie, tor oddychania.
Przeprowadzimy również ocenę wędzidełka. Polega ona na zbadaniu jego długości, grubości, umiejscowienia przyczepu oraz ruchomości języka, ale przede wszystkim w jaki sposób ogranicza lub nie funkcje języka
Kluczowe elementy tej oceny to:
- Długość wędzidełka – zbyt krótkie wędzidełko ogranicza ruchomość języka i może powodować problemy z karmieniem, wymową czy higieną jamy ustnej;
- Grubość wędzidełka – zbyt grube lub zgrubiałe wędzidełko również ogranicza ruchomość języka;
- Umiejscowienie przyczepu wędzidełka;
- Ruchomość języka – ocenia się zdolność do maksymalnego uniesienia języka do podniebienia, wycofania go do tyłu jamy ustnej oraz ruchy boczne. Ograniczona ruchomość sygnalizuje problem z wędzidełkiem.
Na koniec przedstawimy wyniki diagnozy i nasze obserwacje dotyczące rozwoju i stanu aparatu artykulacyjnego, prezentując rodzicom zaobserwowane trudności.
Wyjaśnimy dlaczego i co może dziać się w obszarze rozwoju mowy oraz przedstawimy nasze rekomendacje dotyczące kolejnych kroków oraz podjęcia – jeśli to będzie konieczne – terapii mowy.
Jak się przygotować i co zabrać?
Żeby diagnoza przebiegła sprawnie i była jak najbardziej rzetelna, warto się trochę przygotować.
Bardzo pomocne w rozmowie będzie przyniesienie na rozmowę:
- krótkiego filmiku nagranego w trakcie zachowania, które niepokoi,
- nagranych próbek mowy dziecka,
- książeczki zdrowia i wyników na siatkach centylowych,
- wyników badań i diagnoz, jeśli były realizowane,
- opinii z placówki, do której chodzi dziecko,
- spisanych pytań i wątpliwości.
Jak przygotować dziecko?
Przygotowanie dziecka do diagnozy miofunkcjonalnej wymaga od rodzica delikatnego podejścia - rozmowa, a przede wszystkim badanie twarzy i ust przez obcą osobę, może być stresująca.
Warto przygotować dziecko na to, co może się wydarzyć podczas wizyty, w tym na rozmowy o twarzy i ustach. Pomocne jest wyjaśnienie, że ta rozmowa ma pomóc dziecku lepiej mówić.
Warto zachęcać do wyrażania uczuć i odpowiadać dziecku cierpliwie na jego pytania. To naturalne, że obawy i ciekawość się pojawiają.
Jeśli to możliwe, wspólnie z dzieckiem można przygotować nagrania w różnych sytuacjach - jedzenia, picia, opowiadania. To dobra okazja do rozmowy o tym, jak ważne dla mówienia są usta i język.
Dzięki takiemu podejściu, zmniejszy się towarzyszący sytuacji diagnozy stres, co ułatwi zaangażowanie się dziecka w proces wywiadu i obserwacji.
Udział i rola rodzica
Zaangażowanie rodziców w proces diagnostyczny jest kluczowe, ponieważ są głównymi obserwatorami codziennej komunikacji i artykulacji, dzięki czemu mają kluczowe informacje, które są niezbędne do postawienia trafnej diagnozy.
Idealnie, jeśli na pierwszą konsultację dziecko może przyjść z dwójką opiekunów, bo część wywiadu najlepiej przeprowadzić tylko z osobą dorosłą, aby nie omawiać problemów dziecka, przy dziecku, które słucha.
W przypadku dzieci bardzo małych z kolei chodzi o komfort rozmowy i spokój rodzica. Wiemy, że niektóre maluchy dość szybko się irytują i wymagają pełnej uwagi opiekuna, co jest w pełni zrozumiałe i przystosowawcze, ale może utrudniać swobodną rozmowę.
Jeśli z różnych powodów nie jest to możliwe, znajdziemy optymalne rozwiązanie i dostosujemy przebieg rozmowy do obecności dziecka.
Bardzo docenimy zgłaszanie obaw i wątpliwości – rodzice mają świetną intuicję i przekazywanie zespołowi diagnostycznemu swoich obaw, może prowadzić do poznania lepiej kontekstu i sytuacji dziecka.
Współpraca z zespołem czyli aktywne uczestnictwo – najlepiej obojga opiekunów – w spotkaniach ze specjalistą, pomaga przygotować jak najbardziej rzetelną diagnozę.
Rozmawiając z naszymi specjalistami, warto zadawać dużo pytań i upewniać się, że wszystko, co mówi specjalista, jest zrozumiałe.
Co otrzymamy po zakończeniu diagnozy rozwoju mowy?
Po diagnozie specjalista przekazuje:
- podsumowanie wywiadu
- rekomendacje dotyczące dalszych kroków, zalecenia do konsultacji z innymi specjalistami oraz rekomendacje przeprowadzenia badań
- rekomendacje do podjęcia terapii
Dalsze kroki po diagnozie?
W zależności od wyników diagnozy, możemy zarekomendować podjęcie i ćwiczeń w domu, zaproponować przeprowadzenie terapii neurologopedycznej, obejmującej spotkania ze specjalistą.
Może pojawić się również wskazanie do zabiegu podcięcia wędzidełka wraz z przygotowaniem do niego przez neurologopedę.
Gdzie odbywa się diagnoza?
Spotkania i obserwacja dziecka odbywają się w Centrum Fiklon, na ulicy Wielickiej 20, Kraków.
W przypadku braku możliwości spotkania osobistego, możliwe jest przeprowadzenie wywiadu wstępnego oraz podsumowania z omówieniem wyników w postaci rozmowy zdalnej.
Umów się na konsultację
Przyjmujemy już zgłoszenia na diagnozy i terapie.
Kalendarz specjalistów dostępny będzie od czerwca.
Skorzystaj z formularza jeśli chcesz zgłosić zainteresowanie wizytą.
Powiadomimy Cię w pierwszej kolejności o uruchomieniu rejestracji.
